The comfort of dying at home

Mijn 95-jarige moeder sprak het afgelopen jaar steeds vaker over euthanasie. Ze had vrede met haar einde en wilde de regie behouden. Twee dagen voor haar overlijden heb ik deze foto’s gemaakt in haar woning binnen het verzorgingshuis in Doorn. Wat een voorrecht dat dit in Nederland thuis mogelijk is. De laatste dagen bracht ze grotendeels door in bed, omhuld door stilte en herinneringen. Haar lichaam was broos: een kunstoog, blind aan het andere, rolstoelgebonden en geteisterd door talloze kwalen. De pijn werd verzacht met Fentanylpleisters. Vaak verzuchtte ze: "Ik hoop dat ik morgen niet meer wakker word." Wanneer het besluit eenmaal genomen is en de huisarts akkoord geeft, volgt in Nederland een zorgvuldig proces. De laatste stap is de goedkeuring door een onafhankelijke arts. Op woensdag 29 januari 2025, om negen minuten over elf, viel ze om. Een glimlach op haar gezicht, haar stem nog naklinkend in de kamer. Kalm en vredig gleed ze weg in een diepe slaap. De sprei op haar bed heeft ze zelf gebreid. Jarenlang, tot op hoge leeftijd, breide ze blind, haar handen geleid door herinnering en routine.